Κολοκυθάκι

Το όνομα «κολοκύθι» προέρχεται από την αρχαία κολοκύνθη (και κολοκύντη στην αττική διάλεκτο) όμως από όλα τα λαχανικά που αποκαλούμε σήμερα με αυτό το όνομα μόνο ένα είδος υπήρχε στην αρχαιότητα, οι νεροκολοκύθες. Τα άλλα είδη, και ιδίως η κολοκύνθη η κοινή (που κάνει τα γνωστά μας κολοκυθάκια) και η κολοκύνθη η μείζων είναι φυτά του Νέου Κόσμου.
Η νεροκολοκύθα, η μόνη που υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, είναι ένα από τα πρώτα φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος, όχι για τη θρεπτική του αξία αλλά επειδή ο πανάρχαιος αυτός καρπός χρησιμοποιήθηκε ως σκεύος πριν αρχίσουμε να τον τρώμε –είναι και το σχήμα του τέτοιο που τον κάνει ιδανικό για σκεύος υγρών. Άλλωστε, το επίσημο λατινικό όνομα του φυτού είναι Cucurbita lagenaria, λαγηνοφόρος δηλαδή –και στα αγγλικά λέγεται bottle gourd. Από την αρχαιότητα τις κολοκύθες αυτές τις χρησιμοποιούσαν για βοηθήματα στο κολύμπι, κάτι που αρκετοί θα το πρόλαβαν και στην Ελλάδα στα παιδικά τους χρόνια.

Η κατανάλωση των κολοκυθιών ενισχύει επίσης την πρόσληψη του μαγγανίου, ενός βασικού μετάλλου. Όπως η βιταμίνη C, έτσι και το μαγγάνιο προστατεύει τους ιστούς από τις βλαβερές ελεύθερες ρίζες. Υποστηρίζει τη λειτουργία των γλυκοζυλοτρανσφερασών, μίας οικογένειας πρωτεϊνών που προάγουν την υγιή ανάπτυξη οστίτη ιστού (του ιστού που βρίσκεται στα οστά). Το μαγγάνιο βοηθά, επίσης, το σώμα να παράγει κολλαγόνο απαραίτητο για την αποτελεσματική επούλωση των πληγών. Κάθε φλιτζάνι ψιλοκομμένο κολοκύθι μπορεί να υπερηφανεύεται ότι διαθέτει 0,22 mg μαγγανίου, πράγμα που σημαίνει ότι παρέχει το 12% και το 10% της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης για γυναίκες και άνδρες αντίστοιχα.
Οι φυτικές ίνες στο κολοκύθι, βοηθούν επίσης στη διατήρηση της χαμηλής χοληστερίνης. Οι ίνες, προσκολλώνται στα οξέα της χολής, που εκκρίνονται από το συκώτι με τη διαδικασία της χώνεψης, με αποτέλεσμα να «εμποδίζουν» τα οξέα να κάνουν «σωστά» τη δουλειά τους, ωθώντας το συκώτι να παράγει ακόμα περισσότερα και άρα να συμβάλλουν στην πτώση των επιπέδων της χοληστερόλης.